مدیریت سیلیس، آلاینده های فلزی با بازدارنده های مقیاس غشایی

مهارکننده های مقیاس غشایی نقش مهمی در تضمین عملکرد کارآمد سیستم‌های اسمز معکوس (RO)، نانوفیلتراسیون (NF) و اولترافیلتراسیون (UF) با جلوگیری از تجمع پوسته‌های معدنی روی غشاها ایفا می‌کنند. این بازدارنده های رسوب برای رسیدگی به طیف وسیعی از مسائل پوسته پوسته شدن که از وجود مواد معدنی و فلزات مختلف محلول در آب تغذیه حاصل می شود، طراحی شده اند. یکی از چالش برانگیزترین جنبه‌ها در فرآیندهای تصفیه آب غشایی، مدیریت غلظت‌های بالای موادی مانند سیلیس، آهن، آلومینیوم و سایر فلزات سنگین است که در صورت عدم کنترل صحیح می‌تواند منجر به رسوب‌گذاری و رسوب‌گذاری قابل توجهی شود.

بازدارنده‌های مقیاس، مانند SM-3210R، به گونه‌ای طراحی شده‌اند که حضور سطوح بالایی از این مواد را کنترل کنند و از محافظت غشاء در طیف وسیعی از مواد شیمیایی آب اطمینان حاصل کنند. یکی از مزایای کلیدی این گونه بازدارنده ها، توانایی آنها در جلوگیری از تشکیل ترکیبات نامحلول با این فلزات و سایر اجزای مشکل ساز است. به عنوان مثال، SM-3210R با ترکیبات آهن، اکسیدهای آلومینیوم یا سیلیکون ترکیبات نامحلول تشکیل نمی دهد که به دلیل ایجاد پوسته پوسته شدن و کاهش کارایی سیستم بدنام هستند. این اجازه می دهد تا سطوح تحمل بالاتری نسبت به این آلاینده ها، به ویژه سیلیس، که غلظت آن در جریان کنسانتره می تواند تا 290 ppm برسد. در یک فرآیند استاندارد RO، سیلیس به دلیل تمایل آن به رسوب و تشکیل رسوبات سخت و شیشه ای روی غشاها که به سختی حذف می شوند، یک نگرانی عمده است. بازدارنده مقیاس غشایی SM-3210R با پراکندگی ذرات سیلیس و جلوگیری از تجمع آنها به طور موثر این خطر را کاهش می دهد و به سیستم ها اجازه می دهد حتی با سطوح سیلیس بالا بدون ترس از پوسته پوسته شدن غشاء کار کنند.

علاوه بر سیلیس، سطوح بالای آهن و آلومینیوم نیز می تواند چالش هایی را در سیستم های تصفیه آب ایجاد کند. این فلزات می توانند فلس های هیدروکسید یا رسوبات اکسیدی ایجاد کنند که منجر به گرفتگی و آسیب غشاء می شود. بازدارنده SM-3210R این مشکل را با مهار تشکیل این رسوبات برطرف می کند، بنابراین فلزات آب تغذیه را در محلول نگه می دارد و خطر رسوب را کاهش می دهد. این بازدارنده به ویژه در کنترل فلس های هیدروکسید آهن و آلومینیوم موثر است، که در صورت عدم کنترل می تواند به سرعت جمع شده و عملکرد سیستم را مختل کند. با پراکندگی این رسوب‌های بالقوه، بازدارنده به حفظ پاکیزگی غشا کمک می‌کند و خروجی کیفیت آب را تضمین می‌کند.

با این حال، اثربخشی بازدارنده مقیاس غشایی بستگی به حفظ سطوح دوز مناسب و شرایط سیستم دارد. برای نتایج بهینه، دوز بازدارنده باید بر اساس کیفیت خاص آب و شرایط فرآیند سیستم به دقت کنترل شود. به طور معمول، محدوده دوز 3 تا 5 ppm توصیه می شود، اگرچه این می تواند بسته به عواملی مانند غلظت ترکیبات پوسته پوسته شدن، pH آب تغذیه (که در حالت ایده آل باید بین 5 تا 10 باقی بماند) و پارامترهای سیستم مانند سرعت جریان و دما متفاوت باشد. . فرمول ارائه شده برای محاسبه حجم مورد نیاز محلول بازدارنده (U = Q × a × V / 1000 × ρ × X) کنترل دقیق فرآیند دوز را تضمین می کند و به اپراتورها اجازه می دهد تا دوز را برای مطابقت با نیازهای بلادرنگ سیستم تنظیم کنند. . این دوز دقیق کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که بازدارنده به عملکرد موثر خود ادامه می دهد، حتی زمانی که آب تغذیه حاوی غلظت های بالاتری از فلزات یا سیلیس باشد.

در حالی که بازدارنده مقیاس SM-3210R در مدیریت آلاینده‌های سیلیس و فلز بسیار مؤثر است، نظارت منظم بر عملکرد سیستم برای اطمینان از اثربخشی مداوم ضروری است. سیستم‌های تصفیه آب غشایی پویا هستند و شیمی آب تغذیه می‌تواند در طول زمان تغییر کند و منجر به تغییرات در غلظت رسوب‌کننده‌های بالقوه شود. آزمایش منظم جریان کنسانتره برای نشانه های پوسته پوسته شدن یا رسوب، همراه با کالیبراسیون معمول تجهیزات دوز، به حفظ اثربخشی بازدارنده رسوب کمک می کند. اگر غلظت سیلیس یا فلزات شروع به نزدیک شدن به مرزهای بالای توانایی های بازدارنده شود، مانند آستانه 290 ppm برای سیلیس، اپراتورها ممکن است نیاز به تنظیم میزان دوز یا اجرای استراتژی های درمان اضافی برای جلوگیری از ایجاد پوسته پوسته شدن داشته باشند.3